Λαντάου, Λεβ Νταβίντοβιτς

(Lev Davidovich Landau, Μπακού 1908 – Μόσχα 1968). Ρώσος φυσικός, πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Λένινγκραντ (σημερινή Αγία Πετρούπολη) το 1927, μετέβη αρχικά στην Κοπεγχάγη, όπου σπούδασε κοντά στον Νιλς Μπορ (1929-30) και ύστερα στην Αγγλία, στη Γερμανία και στην Ελβετία. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του έγινε καθηγητής της τεχνικής φυσικής στο πανεπιστήμιο του Χάρκοβο. Το 1937 εντάχθηκε στο δυναμικό του θεωρητικού τμήματος του Ινστιτούτου Φυσικής της Ακαδημίας Επιστημών της πρώην ΕΣΣΔ, όπου ασχολήθηκε με διάφορα προβλήματα της δομής της ύλης (υπεραγωγιμότητα, αντισιδηρομαγνητισμός) και της φυσικής των στοιχειωδών σωματίων (ειδικά του νετρίνου). Την περίοδο 1940-41 επεξεργάστηκε τη μακροσκοπική θεωρία της υπερρευστότητας του υγρού ηλίου, για την οποία τιμήθηκε το 1962 με το βραβείο Νόμπελ. Το 1946 τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν και έγινε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της πρώην ΕΣΣΔ, της βρετανικής Royal Society, της δανέζικης και της ολλανδικής Ακαδημίας Επιστημών, της Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ και άλλων σημαντικών επιστημονικών ιδρυμάτων. Υπήρξε θεμελιωτής μίας από τις πιο ενδιαφέρουσες σχολές της θεωρητικής φυσικής και σε συνεργασία με τον Εβγκένι Λίφσιτζ δημοσίευσε ένα πολύτιμο θεμελιώδες έργο με τον τίτλο Μαθήματα θεωρητικής φυσικής (9 τόμοι, 1943).